Prolog

                                 Prolog.

                                  1991r.

 

  Iga biegła jak najszybciej umiała choć wiedziała, że to na nic. Oni ją doganiali, byli coraz bliżej, a ona traciła całą energię. Wiedziała, że jak ją złapią to będzie jej koniec i już nigdy nie zobaczy swojego dziecka. Strach, który odczuwała sprawiał, że mimowolnie zwalnia. Nagle poczuła wibracje w okolicach mostka, podniosła drżącą dłoń do swego naszyjnika. Zawieszka w kształcie głowy wilka świeciła się na czerwono co oznaczało, że Iga jest w niebezpieczeństwie. Patrząc na głowę wilka poczuła nadzieję na ucieczkę i przyśpieszyła kroku. Biegnąc wyobrażała sobie, że wraca do domu i bierze na ręce swoją córeczkę. Fakt, że jak się teraz nie uratuje to jej dziecko zostanie same był budujący. Iga rozejrzała się i zauważyła doskonałe drzewo, które mogłoby się nadawać na kryjówkę. Podbiegła do niego, obejrzała się za siebie sprawdzając czy ma czas na wspinanie się po drzewie. Miała. Zebrała włosy w kitka i zaczęła się wspinać. Gdy była w połowie drogi do gałęzi, która wydawała się wystarczająco solidna żeby utrzymać ją i jej torbę, usłyszała głosy i kroki. Przestraszona przerzuciła torbę przez gałąź po prawej, a sama przeskoczyła na lewą. Przytuliła się do drzewa i czekała aż ją minął. Lecz jeden z nich jak tylko dobiegli do jej drzewa oparł się o nie i sapnął.

- Kurde! Szefie, przecież ona uciekła! – wysapał oparty o drzewo. – Przecież to nie ma sensu! Ona się rozpłynęła. – ,,Szef” tylko coś mruknął i uśmiechnął się podstępnie.

- Ona wcale nie zniknęła – powiedział i spojrzał do góry, a Iga przytuliła się bardziej do drzewa. – Ona jest bliżej niż myślisz. – Pokazał do góry na gałąź Igi, a jego pomocnik zaśmiał się głośno.

- Ona tam jest? – spytał, a ,,Szef” pokiwał głową. – To dlaczego Szef się zdradził?

- Bo ona nie jest na tyle głupia żeby teraz uciec. – Iga wyczuła w jego głosie odrobinę kpiny, ale też triumf. – To co Iga, schodzisz czy my mamy po ciebie wejść? – krzyknął i dziewczyna wiedziała co ma zrobić. Zerwała naszyjnik z szyi i ustawiła go tak żeby jego łańcuszek pokrywał prawie całą torbę. Westchnęła cicho i szepnęła: ,,Do mojego domu.”. Torba zniknęła, a Idze nie pozostało nic jak zejść do jej prześladowców.

Chwilę później stanęła przed ,,Szefem”. Stała z podniesioną brodą, dumna i stanowcza. Pomocnika, który teraz do niej podszedł zirytował fakt, że dziewczyna wie co ją czeka. W przypływie nagłej agresji uderzył ją w policzek, tak mocno, że głowa Igi poleciała do tyłu. ,,Szef” tylko wzruszył ramionami i chwycił podbródek Igi.

- Powiedz mi, moja piękna – zaczął ,,Szef” obleśnym głosem. – Gdzie jest torba?

-Nigdy wam nie powiem!! – zasyczała Iga, po czym znów oberwała.

-Nie powiesz? – spytał zirytowany ,,Szef” – Na pewno powiesz. Może nie teraz, ale nam to zdradzisz.

Pomocnik szarpnął ją za włosy i ruszyli w stronę od której przybiegli. Iga wiedziała co ją czeka, ale była gotowa się poświęcić żeby jej ród był bezpieczny. Wiedziała, że każdy z nich, by tak zrobił. To było jej obowiązkiem. Tylko fakt, że jej dziecko straciło matkę na niewiadomo jak długo był dla niej ciosem prosto w brzuch. Nie chciała żeby jej córeczka miała takie dzieciństwo jak ona. Lecz najwyraźniej los już zdecydował.